nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/#s/1g58fk

Gecenin belli bir vaktine kadar benimle kaldı ailem..hiç bir şeyimin olmadığına dair bütün ısrarlarım fayda etmedi..

Annem, daha ileri tetkiklerin yapılmasını, hatta gerekirse başka hastanelere de gidilmesi gerektiğini savunuyordu..neyse ki babam o kadar abartmadı, yarın da bir takım kontrollerden geçtikten sonra nihayet taburcu olabileceğim..

Vay amk..alt tarafı bir gözümüz kararmış, düşmüşüz, şu olanlara bak…sanki kurşun yedik anasını satayım..
Ama bizimkiler, bu durumu küçümsemem konusunda beni azarladılar böyle konuşunca..yine, “ana baba olunca anlarsın” tarzında şeyler söyleyip demagoji yaptılar (:

Lan yatakta yatan benim, duygu sömürü yapanlar onlar ehehe..

Ama şimdi düşünüyorum da..her ne kadar hala ana-baba olmamış olsam da, sanırım ben de aynı şekilde davranırdım..onları anlayabiliyorum. Ayrıca doğrudur, bu “bayılma” olayı, hafife de alınacak bir şey değil..

Pek çok ağır hastalığın, gelişme evresinin giriş cümlesi gibi hatta..

Düşünsenize, vücudunuz, tüm şalterlerini kapatıyor bir anda…shut down oluyorsunuz resmen..hiç bir şey hatırlamıyor, kendinizi kontrol edemiyor, rüya bile göremiyorsunuz baygın halde iken..

Hayatımda ilk ve umarım son olacak olan bir tecrübeydi bu…hoş bir şey değil…neyse ki kafamı filan sağa sola vurmadığım için şanslıyım..yanlamasına, omzumun üzerine düşmüşüm, hemen öncesinde gayri ihtiyari,çömelir gibi eğilmem ise, yerle olan düşüş yüksekliğimi şans eseri azaltmış ve belki de kolumu kırmamı, omzumu çıkarmamı engelleyen şey olmuş…

Düşmekten ziyade, “yığılmışım” dersek daha doğru olur..

Hem de o ıslak banyo zeminine…ıyyyy…hemen duş almam lazım eve gidince, hemen! ((:

Babam, daha sonra annemi öğretmen evine (baya baya otel gibi bir yer lan) zütürüp yatırmış, kendisi tekrar gelip sabaha kadar benimle kaldı, ben yatakta, o koltukta uyukladı..cefakar babam benim (: