cezaevi anılarım beylerrrr

yaptığım ilk iş semte gitmek oldu. beni bekleyenler var.. çocuklar-annem-hatun.. ulan hayatım boyunca yaşadığım en duygusal anlardan biri de semte gittiğimde kardeşlerimin beni gördüklerinde kurtarıcıları gelmiş gibi hıçkıra hıçkıra ağlayarak üstüme koşmalarıydı.. o sahneyi ölene kadar unutamam kuran çarpsın.. yavrularım asıl onlar çekti zorluğun kralını ufacık yaşlarında.. arkadaşlarınla hiç gönüllerince oyun oyanayabildiler mi acaba ? hiç rahat ettiler mi onlar çocukluklarını yaşarken yanlarında ? oynammak istediklerinde kendilerini nasıl avuttular ? dersleri de hep iyi gitti helal olsun. o kadar annemin gölgesi olurlarken ne ara derslerini çalıştılar, ne ara akıllarını verebildiler vallahi helal olsun.. ben içerideyken de sağolsunlar hacer teyze öyle güzel bakmış ki çocuklara, bildiğin cennetlik kadın.. yok mu ulan mahallenizde böyle kadınlar anlayın işte.. biri 6. sınıfa geçmmişti diğeri de 8. sınıfı bitirmişti o zaman.Evi çekip çevirenler onlar olacaktı bundan sonra o küçücük yaşlarında..