1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum

yavaş yavaş patika yolu diyecem ama değil kendi yarattığımız yoldan diyelim, iki ayrı kol şeklinde bestler derelere doğru inmeye başladık.

içimden diyorum lan nereden bulacaz biz bu çocuğu nereye bakıcaz amk 4 yıl sürer lan burada ki oyuklara mağaralara bakmak. çocuk öldüyse zaten kemiklerini buluruz ancak.

bir yandan günahınıda almak istemiyorum çocuğun ama hakikaten örgüte kaçmış ve yakalarsak ebesini gibecez yani.

çekilen çile değil bu başka bişey resmen,

iniyoruz yavaş yavaş amk, bir bakıyorsun orman gibi bir alana giriyorsun, sonra bir anda çıplak kayalıklar arasından ilerliyorsun amk. etrafta hızlı hızlı oradan buraya koşuşturan fareler. eşşek kadar mınakodumun fareleri. hakikaten herşey üst üste gelmeye başlıyor yavaş yavaş,

sonra çıkmaya başlıyorsunuz bir yerden bu sefer sisin içine doğru giriyorsunuz, zaten siste yürümek mümkün değil,

birde nerede karşımıza mayın çıkacak acaba diye bekliyorsunuz.

ulan hepimiz sağ salim çıksak bu sefer kafayı sıyıracaz resmen. taktan bir yer ama ne taktan.