ayrılık sonrası özlem

edilen yeminlerin, alınan kararların, ezilen gururun, hiçbir şeyin ama hiçbir şeyin önemi kalmıyor bir anda bastıran özlem karşısında. kulağınız telefonda, gözleriniz fotoğraflarda, aklınız hep onda... özlemek başlı başına dert iken bir de umut yeşermiyor mu o aptal yürekte... zaten mümkünü kalmamış bir yola girmiş, uzak durma kararı alan siz değilmişsiniz gibi, hâlâ hayâll kurmaya devam ediyorsunuz. kafa dağıtayım diye değil, biraz daha canım yansın diye dinliyorsunuz onca şarkıyı. her ezgide, her mısrada bir kat ağırlık daha biniyor o acınası yüreğinize. güneşin doğması bile hüznü, yağmurun sesi bile ölümü çağrıştırıyor. dönmeyecek -aslında sizin hiç olmayan- sevgilinin hayâli, gölge edasında anbean sizi takipte. gölgeden tek farkla, her zaman gözlerinizin önünde. her baktığınız yerde, kafanızı koyduğunuz yastıkta, gözlerinizi kapadığınızda beyninizin içinde, her solukta kalbinizde...

ölüm gibi... öldürmeyen ama süründüren cinsten.