amcayla metrobüsteki bretlik hikayem

- Yağmurlu bir gündü. Final haftasında olduğumdan pek huzurlu zamanlardı diyemem. o gün yine bir sınav için yollardaydım. Metrobüse binip cam kenarı bir yere oturdum. Sınavda ne halt edeceğimi düşündüğümden olsa gerek camda süzülüp duran yağmur damlacıklarına dalmışım. Bir durak sonra yanıma kısa boylu tıknaz bir amca oturdu. "Yeğenim camı silersen daha rahat görürsün dışarıyı" dedi. ib.elik değil mi savunacaktım o anki dalgınlığımı. Konuşmaya başladım:
“insanlar uzaklardaki güzellikleri ararken burunlarının ucundakileri fark edemiyorlar” dedim ve devam ettim:
“şu damlacıklara bakın. biz insanlardan farkları yok neredeyse. Her biri, bir insanı temsil ediyor. Camda süzülüp giderken bıraktıkları izlerin anılarımızdan ne farkı var? Arkalarında bıraktıkları izlerin uzunluğu onların yaşını gösteriyor bize. Off! Şunu gördünüz mü? az önce bir evliliğe tanık olduk. iki damlanın yolları kesişti. Artık birlikte devam edecekler.” Birden:
“bazen ikiden fazla damla birleşiyor, grup yapıyorlar herhal?” diyerek kesti sözümü. Kendimi, içimden “tipine sokayım amca” demekten alamadım. Duymamazlıktan gelip devam ettim:
“Alttaki çizgiye bakın hepsinin yolu orada bitiyor. Ölüm diyorum ben oraya. Bazıları oradan sonra da yolun devam ettiğini söylüyor.” Aslında konuşmaya devam ediyordum ama beni dinlemiyordu son söylediklerimden sonra bakışları aşağıda kalmıştı ölüme bakıyordu gözleri. Birdin “s.ktirgit a.ına koyduğum” diyerek camı sildi nasırlı elleriyle. Bir tanrı edasıyla bir anda yok etmişti onca canı. Anlamlandıramamıştım bu davranışını. O an bir şey söyleyemedim. Sonra aynı durakta indik. Biraz önden yürüyordum arkamı dönerek:
“sen de onlardansın” dedim “sen de burnunun ucundakileri göremeyen körlerdensin”

Birden yere doğru domaldı. “işte” dedim “sorgulanmayacak bir hareket daha” yerden aldığı bir taşı aniden bana doğru fırlatarak:
“gibtirgit” dedi “dıbına koyduğum, gibtirgit!”