bugün minibüste yaşadıgım inanılmaz olay

cok da inanılmaz degil ancak ibretlik. saat 3 gibi bir işimi halletmek üzere yola koyuldum. sirinevlerden minibüse bindim. minibüsün şoförü tam bir apaçi, hemen arkasında da nereden baksan 70 yaşında bir dede oturuyor, ve ardı arkasına diger yolcular. ben ise en arkadayım. neyse koyulduk yola, minibusun sol aynası belli belirsiz sallanıyor. yaşlı adam sofore evladım ayna düsecek onu iceriye al istersen dedi. apaçi şöfor atarlı bir ses tonuyla sen işine bak, yolcusun dayı araba senin degil rahat bırak bi dedi. aynen ifade bu.

yaşlı adam oldukca bozulup rahatsız olmustu, sessiz sessiz yerine oturdu. kimse cıt cıkarmadı. bundan yaklaşık 2-3 dakika sonra çat diye bir ses duyduk. lavugun ayna yere düsüp paramparca oldu. arabayı durdurup aynayı almak icin asagı indigi sırada dayanamayıp patlattım kahkahayı, yaslı adam arkasına dönüp bana baktı, göz göze geldik, gülerek kafasını salladı ( ama nasıl icten gülüyo amk bir de tek dişli bir amca), lavuk aynayı alıp geldi. bir iki durak sonra yaslı amca indi, inerken de dönüp bana bildigin asker selamı verdi. ben de aynı sekilde asker selamıyla karsılık verdim, oyle uzaklaştı gitti.

umarım bundan 50 sene sonra o yaslı adam gibi olurum.