intihar eden sevgilim ve sabah ezanı ninnisi

yakınlarda daha önceden uğramadığım bi mekana girdik. nevzat hallediyordu her şeyi. kafam hala tam anlamıyla yerine gelmemişti.

önden birer 70lik söyleyip muhabbet etmeye başladık. muhabbet etmeye o kadar çok ihtiyacım vardı ki sabaha kadar bira içip onunla konuşabilirdim. öyle de oldu biralar gitti ve geldi. ne anlattığımı bile hatırlamıyorum zaten onun da dinlediğini pek sanmam. çizgi roman gibiydi her şey. tekila shot'lar, vodkalar..

kafam yeni yeni yerine geldiğinde sokaktaydım onca alkole rağmen soğuktu, parmaklarımı kesişini hissediyordum soğuğun ve yanımda adını, kim olduğunu bile bilmediğim bi kadın vardı. sarmaş dolaş yürüyorduk.

sen kimsin? diyemedim. demedim. arzuluyordum onu. evime gittik, leş gibi ortalığı tak zütüren her tarafta eylül'den bi iz olan evime. eylül'le her gece beraber yattığımız yatağa.

seviştik. o akşamı onunla geçirdim. aynı günün sabahına uyandığımda gibtirip gitmesini söylesem de yaptığım gavatlığın yükü omuzlarımda, göğsümdeydi.