terkettiğim kız için 3 senedir ağlıyorum

artık "mazlum ol zalim olma" cümlesinin ne kadar doğru olduğunu tüm hücrelerime kadar idrak etmiş bulunmaktayım.

ben ettim siz etmeyin. bir insanın kalbini kırmanın kabeyi yıkmadan daha büyük sorumlulukları olduğunu anladım.
yıllarca ağladım bir kez olsun hatırlamayan, beni yalnızlığımla baş başa bırakan insanlar için.

istemez miydim bu yaşımda diğer insanlar gibi bir aile kurmayı, çoluk çocuk sahibi, ahde vefa , evinde bir nebze olsun huzur olan, işten eve gelince babacığım diye seslenen canımdan çok sevdiğim evladımın olmasını.
lakin olmadı ve eminim ki bundan sonrada olmayacak.

bu akşam yürüdüm şehrin kaldırımlarında her vakit olduğu gibi tek başıma. ne sevenim vardı yanımda, ne de bir tek arkadaş. yine gördüm gruplar halinde, sevgilisiyle, ailesi ve çocukarıyla beraber yürüyen insanlar. onlardan eksiğim ne idi söyler misiniz panpalar