hayatta dönüm noktam

çocukken karıncaların oluşturduğu tren misali kervanı bilirsiniz. onların yanına geldiğimde bigibleti kaldırır üzerlerine basmadan geçerdim. sonra büyüdükçe baktım insanlar beni gördüklerinde hiç benim karıncalara acıdığım gibi bana acımıyorlar. damarıma damarıma basıyorlar. yüzümdeki tipsizliği yüzüme yüzüme vuruyorlardı. uzun yıllar kendime hayat kuramadım. kız arkadaşım olmadı. 4 duvar arası mahkum gibi yaşadım. 25 yaşıma gelince beni kısıtlayan bazı şeylerin olduğunu gördüm. 1 senedir farklı biriyim. değiştim. acıma duygum köreldi. o masum yüzlü küçük çocuğu gömmek zorunda kaldım çünkü masumlara ve iyilere bu dünyada yer yok. sen ne kadar iyiysen seni gibmeye çalışan bi o kadar insan çıkıyor karşına. artık kendi çıkarıma yapıyorum ne yapıyorsam. ve en büyük acılar bile beni o kadar etkilemiyor. ve inanırmısınız ben kötü olmaya başladıktan sonra. daha çok saygı ve sevgi görür oldum. seven gibilir giben sevilir. felsefem bu..