benim hiçbir zaman

düzenli bir hayatım olmadı. hiç bir zaman yakın arkadaşım olmadı. öyle yavşakça muhabbetlere girmek bana göre değildi. beni sevsinler diye hiç bir zaman şekilden şekile girip yalan bir hayat anlatmadım kimseye. beni de aralarına alsınlar diye para harcayıp insanların yüzlerine gülmedim. hiç kimse bana sırrını vermedi daha önce benim hiç sırrım olmadı. benim hiç dönüm noktam olmadı hayatımda kendimi zeka olarak hep üst gördüm belkide bu yüzden hiç arkadaşım yok. ben bugüne kadar ne fazla dindar nede fazla dinsiz oldum. ne fazla yakışıklıyım ne de fazla çirkin ben hep sıradanım ama bunu kabullenemiyorum. biz sorunlu insanlar mıyız? Neden diğerleri gibi mutlu değiliz? Bence bu dünya mutluluğun olmadığı bir yer mutluluk sadece anlık bir his, tıpkı ciksten aldığın zevk gibi yemeği yedikten sonra gelen tokluk hissi gibi akşam yatarken gelen rahatlık gibi sürekli geçici ve anlık bir şey mutluluk ama bu mutsuzluk niye sürekli kalıcı lan?

edit:imla hataları düzeltildi.