ben bir asosyalim ama

ben de asosyaldim. lisede 1 sevgilim 1-2 de kardeşim dediğim arkadaşım vardı. zaten kardeşim olmadığından onları ciddi anlamda kanımdan görüyordum. mutluydum kendi ufak dünyamda. sonra üniversite başladı. hepsiyle koptum. doğup büyüdüğüm şehirden uzakta başkentte tek başımaydım. başlarda çok zor geldi yurtta kalmak, tanımadığım 4 kişiyle odamı paylaşmak. bir asosyal için odanın ne denli önemli olduğunu yalnızca asosyaller bilir. herneyse aştım bunları da iyi kötü arada dışarı çıkıp sosyalleşebileceğim arkadaşlarım olmuştu yurtta. sonra bi de araba aldı peder. hayat güzelleşiyordu. sosyalliği tatmaya başlamıştım. ama kendimi çok kaptırdım. birlikte yola çıktığım insanları yolda bulduklarıma değiştim. 5 sene çok çabuk geçti. içimde çok şey kaldı. burslu girdiğim okulu burssuz bitirdim. ota düştüm. bi süre sonra tekrar asosyaldim. 3 ay evden çıkmadım mezun olduktan sonra. iş görüşmesine gittim konuşamadım. dıbına koduğumun sosyal fobisi yok oldu zannederken güçlenip geri gelmişti. şuan yalnızlıktan gebermek üzereyim. saygılar