sonunda bitirdigim eserim b o ş l u k t a

Terkedildikten sonra ilk günler ikisi de arardı beni. ikisi de bir süre sonra gelip alacaklarını söylerlerdi. Ne zaman olduğunu sorduğumda hep bir zaman verirlerdi. inanırdım. O sürenin bitmesini beklerdim. Biterdi ama gelmezlerdi. Ama hiçbir zaman gelmediler. Tekrar yeni bir süre verirlerdi. Ağlardım telefonlarla. Sonra farkettim ki ağlamam boşaydı. Hiçbir zaman gelmeyeceklerdi.

Artık ağlamadığımı gördüklerinde olmayan vicdanları iyice rahatlamıştı. Aramaların süresi uzadı. Sonra da kesildi.

Yalnızdım. Hep de yalnız kalacaktım.

Mola yerinde babaın aldığı o mavi kamyonu hiç kaybetmedim. Kırmadım. Ona her baktığımda hatırladım güçlü olmam gerektiğini. Ona her baktığımda erken yediğim tokadı hatırladım. Kavgamı hatırladım meselemi. Güçsüz olduğumda düştüğümde hep o kamyona bakıp bütün bunları hatırlayıp yeniden ayağa kalktım. Ona her baktığımda kendimi kendim ateşledim. Çünkü o kamyona baktığımda kimsenin beni kaldırmayacağını hatırladım. Kimsenin beni sevmediğini ya da önemsemediğini.