artık akıllandım isyan yok anarşizm yok

daha sonra sağlam bi yumrukla yere yığıldım. cenin pozisyonu aldım ve tekmelerin bitmesini bekliyordum. bir yandanda allah belanızı versin aşşalık herifler dediğimi hatırlıyorum.

sonra gittiler. koşarak. ayağa kalkmakta güçlük çekiyordum. canım yanıyordu. yanağımda sıcaklık vardı elimi attım kan. kaşımda bi acı vardı.

sanırım kaşım açılmıştı. allahım bu nasıl bir acı.

o an herşeyi gibtir edip eve gitmek istedim nitekim kararım bei harekete geçirmeyi başarmıştı bile. 100 metre sinirli bi şekilde ilerledikten sonra kendime yediremeyip geri döndüm. istiklale gidicektim. istiklale yaklaştıkca slogan sesleri,gaz bombası sesleri,ses bombası sesleri artıyordu.

var gücümle attım kendimi istiklale.

arkadaşa mesaj attım istiklaldeyim surberın oraya gelin diye.

arkadşata ardından mesaj attı tamam geliyoruz ayrılma..

canım çok acıyordu kaşım şişmişti telefonun ekranından baktıgımda morardıgınıda gördüm hafif. vfena vurmuştu huur çocugu.

ben acılı yüz ifademle telefonun ekranına bakarken pardon diye tiz ve tatlı bir ses duydum.

'pardon suratınıza gaz kapsülümü geldi çok kötü görünüyor'

hayır tarlabaşında 2 tane yobazdan dayak yedim.

'sözcüklerimi bitirir bitirmez çantasından krem pomat tarzı bişey çıkardı. ve kaşımın üstüne sürdü. allahım elleri ne kadar güzeldi hele gözleri. gözlerinden ayırmıyodum gzlerimi.

o sırada 'hayvan herifler mahvetmişler fena hırpalamışlar seni..

' en büyük klışeyi gerçekleştirip siz bide onları görücektinizz diyemedim çünkü aşırı monoton.

'bu ilk değil merak etmeyin dedim.

tekmisin dedi bu 'sin' kısmı beni rahatlatmıştı artık resmiliği atmıştım.

hayır arkadaşları bekliyorum dedim.