toplumla iyi geçinen biriyim

Gülümseyerek bakıyorum ona. Aslında gerçekten gülümsüyorum. Çünkü bana gerçekten güzel birkaç gün yaşattı. Bu konuda ona hakkını vermeliyim. Benim yerimde bir başkası olsa çoktan dünyadan ayrılmış mars için mobilya beğenmeye başlamıştı. Ama ben Canis Majoris'i görmüş biriyim. Mars gibimde bile değil.

Gülümsüyorum bittiğinde. Kelimelere gereksiz başlayan bu başarılı ahengi, gereksiz abartmadan, normal, sıradan, ama huzurlu bi şekilde devam ettirmemiz için.
"Günaydın bebeğim"
"Sana da günaydın bebek. Ben bu sabah senden alıcağımı aldım. istediğin zaman çık, ama sıvışmaya kalkma. ikinci kez ıska geçmem. Cephane mutfakta."
"Hahaha tamam, merak etme... Pardösüm nerde?"
"Hmm bilmem"
"... "
"Eheuehe ya sen gerçekten normal değilsin. Nasıl da çıplak kaldı ya. Üzerini on kat giydirsem, yine de çıplaksın şu an. Sigara versene, bi tane yakalım."
"Pardösüm nerde? Kapının arkasına asmıştım?"
"Bebeğim bak etrafa bilmiyorum, toplarken mi değiştirdim yerini acaba?" -Naptığını biliyorum. Güzel. Beni çaresizce dolanırken görmek istiyorsun. O "şebek"liğime tanık olurken sigarandan keyifle çekmek istiyorsun. Sende o öz cidden varmış. Şu an seni boğarken bi yandan elini sıkasım var.
"Sevgilim olmayanım, şu paketi bi at ama ya hemen önünde."
Paketi alıp içinden bi sigara zütürüyorum ağzıma. Yakıyorum. Bana zorla skor tutturacaksın dıbına koyduğum... Etrafı aramadan bulmalıyım pardösümün yerini. Onun akıl ettiğini onun bilip benim bilmediğim bir ortamda akıl etmeliyim. Bakalım.