ateist olmak

tak gibi bir şeydir.. üstelik sanıldığı üzere artistlik, farklı olma çabası filan da değildir. içten gelmeyince, akıl yatmayınca olmuyor işte.. ben çok isterdim tanrıya inanabilmek, bir dine aitim diyebilmek, zorda kaldığımda dua edebilmek, tanrıya sığınabilmek, kötü bir şey olduğunda "vardır bi bildiği" diyebilmek.. olmayınca olmuyor işte.

mesela çok sevdiğin birini kaybettiğinde, diğer inançlı yas tutanlar gibi tanrının onu yanına aldığını, ait oldu yere yani toprağa döndüğünü, cennete gideceğini, bir gün elbet tekrar kavuşacağını düşünemeyip kahroluyorsun.. gerçekten inanmaya bile çalışıyorsun; çünkü görüyorsun ki evlat acısı yaşayan yaşlı babaannen oğlu için dua ederken rahatlıyor ama sen canın babanın toprak altında bakteriler tarafından ayrıştığını düşünüp acı çekiyorsun. sen travmalardan travma beğenirken o "nasıl olsa bir iki yıla kalmaz ölürüm, oğluma kavuşurum" diye seviniyor.

ateist olmak; sanıldığı üzere sorumsuz olmak, ibadet etmemek, rahat rahat sevişmek değildir. hatta bilime inanmak bile değildir..
ateist olmak züt ister.