manyağım ulan

...
Gözlerim buğulanıyordu. Soğuk oda, sıcak.Sonra tekrar soğuk sonra tekrar sıcak. Lacivert duvarlar, bembeyaz yaşlı surat ve hemen ardından beliren bıyıklı, alnı terden damlalarla bezeli geleneksel bir çehre... Kapı açılıp kapanıyor dışarıdaki kış havası içeri girip sonra tekrar engelleniyordu.Bir erkek gür sesiyle bana sesleniyordu.

"Senin yapacağın işi gibeyim lan ben" diye bağırdı Rıfat abi. Fevkalade rencide olmuştum. Müşterilerden küfrü işitenler hafifçe gülümseyerek kimin itin zütüne sokulduğunu görmek üzere burjuva boyunlarını çevirmeye başladılar. Halbuk kıytırık bir pizzacıdasınız ulan. Ezikliğini dışa vururken bile kendileri olamıyorlardı.

-Özür dilerim abi,ne yapayım ama motor bozuldu.
+gibmişim motorunu 30 kere tamire zütürdün lan (sesini alçalttı) ulan motoru mu gibmeye başladın it?
-Abi ne diyorsun sen. Gitmedi motor. Kalakaldı ne yapayım.
+Yedinci lan. Bu ayki yedinci şikayet telefonu geldi az önce. Pizzayı söylenen saatten 3 saat sonra bırakmak nedir ulan hiç zütürme bari. Haber de vermiyorsun ki pekekent kendi kendine iş yapıyorsun. Pizzayı suratına attıkları iyi olmuş, kıçına sokmadıklarına dua et.
-Abi yeter artık tamam özür diledim. (Kanım şakaklarımda atmaya başlamıştı. arkamda birleştirdiğim ellerimi yumruk yapmıştım fark etmeden)
+Özür ile olacak iş mi lan bu.Bak şimdi.. (Özgür seslenip siparişi iletti. Rıfat abi bana döndü) şu pizza olsun,son şansın lan.Son şansın oğlum.
-Tamam abi.Son.

Böylesi ucuz, hayatın içinden diyaloglar ancak böyle kıytırık bir pizzacıda olurdu zaten. Profesyonellik,elemanın halinden anlamak sıfır. Pizzalarını etkileyici bir şekilde sunduğum bayan müşterilerin yüzünde oluşan gülümseden, içeri davet eden bakışlarından, kendilerini bu facire-i rüsva pizzacıya bağlayan unsurun benim cazibem olduğundan haberleri yoktu. Karşı mahalledeki aynı evde kalan 3 üniversiteli kızın, haftanın 4 günü pizza sipariş etmelerinin sebebini bilmiyorlardı. Kıçı kırık bir motor verip, para saymak.Tek yaptıkları buydu beyni nakıs yaratıkların.

Arkamdaki sandalyeye oturup son siparişi bekledim.Son şansım buydu. Niye bilmiyorum ama içimde bir para kaygısı vardı.Bu işte tutunamazsam çulsuz, şopar kalacakmışım gibi. Halbuki smokinlerle gezen kimdi? En şık restoranların kırmızı bayan tuvaletlerinde aynada gömleğini düzelten bir adam vardı hayal meyal aklımda? Ben değil miydim o?

Sipariş geldi, hızlı adımlarla çıkıp motora atladım. Kutunun üstüne yapıştırılan kağıttan siparişe baktım, uzaktı.Banliyö evlerinden biriydi ve oraya kadar motor bozulmadan giderse bir mucize olurdu adeta.

Bu soğuk kış havasında, ofisinin penceresinden dışarı sigara dumanını üfleyen kızıl saçlı bir kadının ilgi ve şehvet yüklü bakışlarına takılmadan harekete geçtim. Yolum uzundu..