size emre ile bahar ın hikayesini anlatacağım

--spoiler--

Bir gün geldim eve. Emre, Bahar'ın ev arkadaşını çağırmış. Almış kızı karşısına, koymuş başını dizlerine yatıyor. Çok harbi bir kızdı, hala görüşüyorum. Annesi gibi bunun başını okşuyor. Bizimki “anlatsana, gülerken hala gözleri kayboluyor mu?” diye sorunca kızcağız başladı ağlamaya. Onu duyan Emre zaten dünden hazır ağlamak için. Ulan benim de burnum bir sızlamaya başladı. 3 kişi, bir Mayıs öğleden sonrası, pencereden içeriye giren dikdörtgen aydınlıkta zırıl zırıl ağladık. Başım ağrımaya, midem bulanmaya başladı 32 yaşımda hayatımızda böyle şeyler olacağını hiç düşünmemiştim. Keşke o an o dakika Emre'yi alıp bir silkeleseydim, yapamadım. Çocukken bile ağladığını görmediğin, 20 senedir tanıdığın insanın ağladığını görmek bir çok şeyi yapmamı engelledi. Kendimi bu yüzden hiç affetmedim, hiç de affetmeyeceğim.

--spoiler--