sene 1996 beldibi ihaneti

o oran; kahkahalar, ortak paydalar ve doğal bir samimiyetle çok konuşup az içmeye evrildiğinde enis hariç herkesin kolu yanındaki kızın omzundaydı bile.

ömrümde hiç bu kadar mutlu hissetmemiştim diyebilirim.

meğer hayatta yaşanacak daha çok mutluluk varmış. daha geçen sene beyin ölümümü beklerken, şimdi böylesi bir doğuş tam bir piyango mutluluğuydu yorgun bünyeme.

her birini tek tek inceliyordum güler, sohbet eder ve kadehlerini kaldırırlarken. sanki her birini tek tek tanıyor, her birini yıllarca dost edinmiş, her biri ile ayrı ayrı sevgiliymişim gibi hissediyordum. dost bulmak kolay elinde tutmak zordur derdi dedem. kulağıma küpe etmiştim. daha geçen sene kulağımı yırtarak çıkmıştı o küpe.

derin sızı.. ta içimde.. beynimde.

fatmanın sesiyle kendime geldim. "dalmışsın!?"

ben - hmm, hiç sorma. böyle sıcak bir ortam yakalayamayalı baya olmuştu.

Fatma - tadını çıkar o zaman (gülümsedi)

ben - (gülümsedim) öyle yapacağım zaten.