cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

sıradan bi akşamdı. odamda burakla mesajlaşıyodum. –ki bu mesajlaşma süreleri içinde asla başka bi şeyle ilgilenemiyodum zaten-
annem geldi odama, ağlıyor.
anneannem izmit’te dayımlarla kalıyordu, Alzheimer hastasıydı. iyice kötülemiş demiş dayım telefonda, ‘gelsen iyi olur, seni sorup duruyor’
üzüntüsünü benimle paylaşmak istedi, dertleştik anne kız.
dertleştik dertleşmesine de beni pek de derinden etkilememişti açıkçası, aklım telefonumdaydı.

her neyse, sabah babam izmit’e zütürecekti annemi. dönmek istediğinde de gidip alacaktı.
Bu arada buketlerin bir aile dostu vardı, doktormuş adam. rica minnet, babasının nüfuzunu kullanarak bizim devamsızlıklar için rapor ayarlanıyordu. kolaydı o zamanlar bunlar, kağıdı mühürletip zütürüyodun. özel okul da olsa, devamsızlık yönetmeliği söz konusuydu. henüz pek göze batmamıştık gerçi ama yakında okuldan da veliye edilecek bi kaç telefon bekliyoduk yani.