cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

arabasını görebileceğim bir yerde durdum. indi, ormanlığın içine doğru ilerlemeye başladı , bir mezarlıktı burası. onu kaybetmemek için arkasına baksa beni görebileceği halde bunu göze alıp inip ben de gitmeye başladım peşinden.
çok sessiz olmaya çalışıyordum, kalbim yerinden çıkacak gibiydi. hem korkuyor, hem heyecanlanıyor, hem merak ediyordum ne göreceğimi. görmek istediğime emindim, ama ne göreceğimi bilmiyordum.. ilerledikçe beyaz mezar taşları görünüyordu.
annesi ya da babası geldi aklıma. ailesinden pek söz etmiyordu, tanıştırmamıştı da.. vefat etmişlerdi belki de, ilk düşündüğüm şey bu olmuştu.
biraz daha ilerleyince duracağından emin oldum. gizlendim bütün bi ağacın arkasına. baksa muhtemelen görecekti beni, ama arkası dönüktü bana. olduğum yerdeki biraz büyük taşı ağacın dibine koyarak geri dönmeye karar verdim hemen. durduğu mezarın başını hafızama kazımıştım resmen. çünkü geldiği yerden dönerse karşılaşacaktık.