cok güzel bir amlı hikayesi anlatiyorum

ama ayık yaşayamadım. uyanıkken rüyalar görüyordum. alkolik oldum, uyuşturucuya başladım. ben ölmek istedikçe Allah ömrümü uzatıyordu sanki. Ece’nin mezarının başında sabahlıyordum. eve ya yatmaya uğruyordum ya para almaya. sarhoşken sokakta adamın birinden dayak yedim. naptığımı niye yediğimi hatırlamıyorum hastanede açtım gözümü. babam kalp hastasıydı kriz geçirmiş ev hastaneden aranınca. kaldırdı yataktan bi de abim evire çevire dövdü beni. ameliyat falan oldu iyiydi babam.
ama bu olayla ben daha da beter kendimi suçladım. Ece’nin ölümünün sorumlusu bendim, yetmiyor aileme de zarar veriyordum.
şehir değiştirdim. kaçtım buradan. ailem ümidini kessin istedim. Ece’nin mezarına gittikçe sesler duyuyordum bana git diyormuş gibi. delirmiş gibi olmuştum. abim geldi buldu beni yine. istanbul’a döndüğümüzde istediklerini yapmayı kabul ettim.
1 sene olmuştu kazadan sonra. eve dönünce beni pgibiyatra zütürdüler. alkol, uyuşturucu, benim halim.. hastaneye yatırdılar. git-gel tedaviyle olmaz dediler. ama ben gereken hiçbir şeyi yapmıyordum. mezarına gitmek için kaçmıştım, alkol için kaçmıştım, bunaldığım için kaçmıştım.. 2 sene boyunca çıkarmadılar beni.

en son iyiye gittiğim fark edilince bıraktılar ÖSS’ye soktu babam beni. o sene özel üniversiteye yazdırdı reklamcılığa. pgibiyatr bitti bu sefer yönlendirdiği pgibolog tedavisine geçildi. sürekli gitmemi istediler, ilaç da kullanıyordum.
ama sabaha kadar içip, ayılınca pgibologa gidiyordum. 2. gidişimdi. seni gördüm
seni görünce yine ayıkken gördüğüm rüyalardan biri sandım. kafam hoş ondan görüyorum sandım. pgibologa söyledim dedim ben herkesi Ece’ye benzetir oldum. sanki hep peşimden geliyor.