inci itiraf

hastanedeyken günlük tuttum.

138 gün. 4 ay 15 gün. yazdığım sayfa sayısı 84.
hayatımın 138 günü 3312 saati 84 sayfaya sığmış. kara kapaklı deftere kara mürekkepli kalem ile en karanlık halimi yazmışım. yaşadıklarımı değil hissettiklerimi yazmışım. ve o defteri yanımda taşıyorum şimdi. olur da bir yerde ölür kalırsam üzerimde bulurlar. belki okurlar, belki anlarlar beni. neyse..

138 gün sonunda konuşmayı unutabilirsiniz. eğer 4 ay 15 gün boyunca ağzınızdan çıkan kelimeler "evet, hayır, iyiyim, kötüyüm, teşekkürler" kelimeleriyle sınırlıysa dışarıda konuşmaya çekinebilirsiniz. çünkü hastanede gördüğünüz yüz sayısı en fazla 5 oluyor. geri kalan zamanda odanızın tavanıyla baş başa kalıyorsunuz.

138 günü, günü gününe deftere geçirdim mi bilmiyorum. çünkü tarih atmadım. her günün tarihini bildiğim halde atmadım. belki de neyi ne gün düşündüğümü bilmek istemedim. 138 gün yorgun ve kimi zaman yarı baygındım. belki çok karamsarım hatta gereğinden fazla karamsarım belki de. ama hiç karşı koymazsan seni her geçen gün ölüme çeken bir hastalık var vücudunda ama kimsen yok etrafında. insanı yıkan ya da üzen bu oluyor. çünkü desteksiz ayakta duracak kadar sağlam bir ruhum yok.