şiir vaktii

KIRK HARAMiLERiN ESiRi

Ağaçsız bir meydanda büyük kütükler yandı

Haydutların karanlık yüzleri aydınlandı…

Küçük bir ada gibi yosunlaşmış bir taşı

Kendisine taht yapan haramilerin başı:

Bir şeyler mırıldandı bir şeyler emreyledi,

Sonra boğuk bir sesle; Haydi kesin, dedi.

Haydutlar ağır ağır çekilirken geriye

Geniş yüksek bir gölge itildi ileriye…

Tunç bir çehre parladı alevin rüzgârıyla

Yüksek gururlu alnı, geniş omuzlarıyla

Kolları kesilecek kahraman esirdir bu…

Ne dudakları sarı, ne gözlerinde korku

Bir demir heykel gibi öyle hissiz bekliyor…

Nihayet hep kütükler olunca bir yığın kor:

Haydutların içinden birisi ilerledi

Kolların kesilecek haydi hazırlan dedi…

Zulmette parıldadı çeliği bir baltanın

Kuru bir ses duyuldu, sonra fışkıran kanın

Damlaları ateşten yer yer duman çıkardı;

Şimdi şanlı esirin yalnız bir kolu vardı…

Ormanı baştan başa dolaştı boğuk bir ses

“Öteki kolu da kes! Öteki kolu da kes!..”

Bıraktığı baltayı cellat alırken yerden

Meydana gölgeleri yakınlaşan göklerden:

Haykırıldı bir büyük şanlı mazinin yâdı

Birden balta esirin elinde parıldadı!..

Nâzım HiKMET