26 yıllık hayatım

Beni çok seven insanların içinde olmaktan mutluydum okulumda ki öğretmenlerimin beni sevmesinden mutluydum arkadaşlarımla geçirdiğim güzel zamanlardan dolayı mutluydum önemsemiyordum üvey anneminde beni dövmesini ya da aylardır evimizde olan televizyonu hiç izleyemediğimi çünkü arkadaşımın evinde atarisi vardı ve istediğimiz zaman oynuyabiliyorduk. kışları çok fazla kar yağardı ve genel olarak türkiye'nin en soğuk illeri arasında geçerdi yaşadığım yer dedemin yaptığı kızakla 150 metrelık sokağımızda bulunan yokuştan kayar akşama kadar kar tatili edilen anların keyfini sürerdim akşamın karanlığına kadar sokakta oyunlar oynardık. Yine böyle bir kış gününde eve gittiğimde kalabalık olduğunu gördüm iki tane halam eniştelerim bizdeydi herkes salonda sessizce oturuyordu bir kaç saat sonra telefon çaldı büyük halam koştu açtı hemen ve çığlığını duydum ben herkes yanındaydı gittiğimde yerde baygın yatıyordu dudağını ısırıp kanatmış ve koparmıştı sonra diğer herkes bağırıp ağlamaya bana ve kardeşime sarılmaya başlamıştı korkuyordum bir tek babam yoktu orada ve onu sormak geldi aklıma dedeme " dede babam nerde " diye sordum bana hiç öyle sarılmamıştı göz yaşları yüzümü ıslatıyordu hıçkıra hıçkıra ağlıyordu ve ilk defa onu öyle görmüştüm kimse babamın nerde olduğunu söylemiyordu eniştem baban artık gelmiyecek oğlum demişti ve onu o günden itibaren hiç sevemedim. inanmamıştım onun gelmiyeceğine çünkü