yeniye başlamanın en güzel yolu acınası bir kaybediştir.
sevgini kaybetmek, verdiklerini kaybetmek, yarattığın o akışı kaybetmek ve hepsini yeniden düzenleyip taa en başa dönmek...
ben seni kaybettim... kendimi de zaten sende kaybetmiştim.

sana kızıyorum sanma sakın. kızamam ki, çünkü senin ellerin minicik...
kendin için doğru olanı yaptın.
kim düşünmez ki kendini?

hayatımda bir kez olsun bir şeyi doğru yapmak istedim.
durumumuz muallakta iken dokunmak istemedim sana.
kıyamadım sana,
seni hapsetmeyi değil senin beni seçmeni istedim...
tutkundan yakalayıp, vücüduna karışmayı istemedim mi sanıyorsun?
nasıl bu kadar aptal olabildim? aşkı tutkumu bastırarak kazanmayı planladım.
ben ve o aptal planlarım. çizdiğim projelerdeki gibi mükemmeli arayan bir mantık yaratmaya çalıştım. tüm o mimari planlarımdaki gibi... kahrolsun mantık kelimesinin aşkta ne işi olur? nasıl bu kadar çocuk olabildim?

gözlerimden kaçırdığın gözlerinle başladım seni kaybetmeye, o aklımdan çıkmayan gözlerin.
ellerinin sıcaklığını yitirdiğim avuçlarımda sonra...
ve sessizliğin bangır bangır çaldı durdu kafamda.
susturamadım.