başımın ağrısı dayanılmazdı. uyuyunca geçiyordu o da. gözyaşlarımı silen yastığımın yanında tek arkadaşım vardı belki, hep yanımda olan. mor kazaklı oyuncak bebek. onunla konuşmuştum geceler boyunca, sadece ona sarılmıştım. sanki dile gelecekti gözlerine baktıkça. mavi gözlerini karalamıştım, onun da benim gibi karanlığa gömülmesini istemiştim, orada yalnız olmamak için. tombik yanaklarına dokundum, çok soğuktu, öptüm onu. yanağı yanağımda uyuyakaldık duvara bakarak. gündüzleri buz gibi olan ben, geceleri bir bebeğe can verip ısıtmaya çalışıyordum