inci itiraf

dün gece 03:11'de duygu katliamı yaşadım.

aklıma batan, canımı yakan, söyleyemediğim, inkar ettiğim, hatta düşmeyi istemediğim ne varsa itiraf ettim. karanlık içime battıkça battı ve ben konuştukça karanlığa karıştım. içimdeki karanlığın ortaya çıkması uzun sürmedi. kendimi dışarı attım.

118 dakika boyunca yürüdüm. ağaçların yere değdiği kaldırımlarda değil, hayallerin ve gerçeklerin akıp gittiği yolda yürüdüm.

118 dakika boyunca düşündüm. geçmişi, geleceği, yaptıklarımı, yapacaklarımı düşündüm, gözlerinin güzelliğini düşündüm.

118 dakika boyunca savaştım. kendimle, duygularımla, düşüncelerimin, aklımla, kalbimle, bir anlığına da olsa herşeyi sorguladım.

sonra çıktığım kapının önünde buldum kendimi. içeri girmektense gidip ıslak banka oturdum. ve tamda düşündüğüm gibi oldu, yanıma oturdu.
birini kendine yakın hissetmek, aynı şeyleri düşündüğünü, hissettiğini bilmek korkutucu oluyor bazen. hiçbir şey konuşmadan anlaşmak, aynı anda gülümseyip konuşmak korkutucu ve güzel.

hayata refakat etmeyi renkli kılıyor.