beyler ben en çok mantığıma güvenen biriyim ve şu an mantığıma oturtamadığım şeyler var.. başka konularda da oluyor ama, o kadar önemsemiyorum, "demekki mantığım yetmiyor" diyorum.. ama konu din olunca öyle değil.. sonunda takva filmindeki adam gibi delirecem nerdeyse..

şimdi diyalektik denen bir şey var, karşıt görüşleri de dinlersin, ordan doğruyu bulursun.. o yüzden her türlü görüşe açığım.. her konuda, hatta din konusunda da dinlerim.. ve çoğu salak gibi rerörörörö diğe bağıracağıma, çoğu söylediklerine hak veririm.. millete laf sokmak için değil doğruyu bulmak için tartışırım.. mesela evrim konusu, çok mantıklı, hatta bazı görüşleri yıkamıyoruz doğru, ama bunu bir şekilde mantığıma oturtuyorum, belki evrim diye birşey vardır ama bu yaratılışın olmadığı anldıbına gelmez diyorum. belki yaratıcı hem insanı yaratmış, hem de evreni evrime izin verecek şekilde yaratmıştır...

ateistler buna haklı olarak "kıvırma" diyor. doğrudur, dışarıdan bakan bir insan olsam ben de bu yaptığıma kıvırma derdim.. oysa onlara da açıklayayım.. bu olay şuna benziyor: paradigma diye bir kitap vardı.. bilimsel süreçler belli bir bakış açısına göre gelişir.. her gözlemleneni o paradigmaya göre açıklamaya çalışırsın.. fakat bi süre sonra artık açıklanamayacak çok şey birikir ve yeni bir paradigmaya "bakış açısına" geçersin.. mesela dünyanın düz olmadığını kabul edersin artık.. ya da newton'un yasalarının yetersiz olduğunu kabul eder, modern fiziğe geçersin.. onun gibi..

yalnız bunu din konusunda yapmak çok zor.. çünkü neden.. ya yanılıyorsam.. ya mantığım yeterli değilse, ve ben bu mantıkla Allah'ı inkar etsem ama aslında yanılıyorsam.. öbür dünyada sonsuza kadar acı mı çekeceğim?? bu düşünce yiyip bitiriyor insanı...

kusura bakmayın uzun oldu, hala da kafamın karıştığı noktayı söylemedim, şimdi, bi sonraki entry'de söyleyecem