ya beyler benim kadar anlatmak isteyen yoktur derdini şimdi. bir kişi de olsa da çıkıp bana mantıklı bir şey söylese, akıl verse dünyalar benim olur.

bir yandan da üzgün, sinirli olan, acı çeken herkese ait o his var içimde. beni kimse anlayamaz ki, insanlar yaşamadan bilemez ki, anca ahkam keserler... bu lanet his... oysa öyle ihtiyacım var ki sadece bir güzel, akıllı söze, desteğe.

yani neye ihtiyacım var, insanların bana yaparsın edersin, geçecek daha da taşaklı olarak çıkacaksın bu durumdan, 3 taşağın olacaksın, aslansın demelerine mi? yoksa sadece gerçekleri yüzüme vurup, yine de durumdan nasılsa kurtulacaksın sabret demelerine mi?

yani insan ne ister sıkıntı hissiyatından kurtulmak için? gerçekleri duymayı mı yoksa hoşuna gideni duymayı mı ?

sanırım ben sadece ufak da olsa bir destek istiyorum, ona ihtiyacım var. yani panpalar şaka değil hakkaten yalnızım. ( çok yalnızım demiyorum yalnızlığın derecesi olmaz. ben yalnızım işte bildiğin kimsem yok tek başımayım )

uzun zaman konuşmadığım eski bir dostumla geçenlerde yazıştık whatsapp denen zıkkımdan. durumumu çok yüzeysel anlatabildim çünkü biliyorum ki her insanın kendi sorunları, kendi yaşamları var ve kimse bana vakit ve enerji ayırmak zorunda değil.. o yüzden yüzesel bir kaç cümleyle anlattım. ağalar çok sıkıntılıyım taş olsa patlar anlattım az bişey ne yapayım? kaç aydır bu durumları çekiyorum, sıkıntımla ilgili ettiğim tek kelam bu whatsapp yazışması oldu.. ben de insanım amk çatlayım patlayım mı ?

neyse arkadaşa hafiften anlattım. sonra dedim ki hala aynı evde kalıyoruz çünkü sordum ve yeni bir ev bulana kadar karım, evinde kalmama müsaade etti dedim. arkadaşım dedi ki ; ulan niye yüz acıtıyorsun gibtir git kendine ev bul çık evden. neden gururunu ayaklar altına aldın ki ? benim dediğimse şu oldu; çünkü kardeşim bana neden yüz acıtıyorsun, gururunu incitiyorsun diyecek kimsem yoktu...