gece gece devam ediyorum kaldığımız yerden.
---
Babam beni yanına almak istiyordu, çünkü hep benimle kalmak istediğini ama hiç fırsat bulamadığını söylüyordu her fırsatında. Gel zaman git zaman 7. sınıfın ikinci döneminde babamlar yeni evli olmalarına rağmen beni yanlarına aldılar kayseriye. Yine yeni bir şehir, yeni insanlar, yeni okul, yeni arkadaşlar. Babamın benimle yaşamaya çalışması biraz zaman alacaktı. Benimle çok vakit geçiremediği gibi genelde beni küçükken aldığında hep internet cafelere ps cafelere zütürürdü. Yani anlayacağınız babam beni teknoloji bağımlısı olarak görüyordu ve o sıralar zaten başka zevkim yoktu. iyice asosyalleşmiştim nereye alışmaya başlasam şehir değiştiriyordum depresif olmuştum ve çok canım sıkılıyordu. Neyse okula başladım kayseri'de , değişik bir şehir gibi geldi bana. Babamın eşine abla diyordum. Annemden başkasına anne demeyi istemiyordum çünkü. Bu onun suçu değil onu suçlayamam ona hiç aksi davranmıyordum ama çocuk aklı işte anne diyemedim hiç. Okulda benim hakkımda " yeni çocuk" dendi 2 ay boyunca. Hoşuma gitmişti, sonradan alışıldı . Ama ben hiç çalışmadan ingilizceyi yaşıtlarımdan kat kat iyi konuşuyordum. Buna öğretmenlerim çok şaşırmıştı aslında bende şaşırmıştım 6. sınıfa kadar zayıf düşen dersimde gizemli bir şekilde "deha" haline gelmiş, okulun ingilizce hocalarının yanlışını düzeltir olmuştum. 7. sınıfta bir resim dalı olan grafitti ile tanıştım. Güzel, salaş ve ozaman gayet popülerdi. Yavaş yavaş öğrenmeye başladım, benim içimdeki boşluğu resimle doldurduğum ilk zamanlardı. Bu grafitti olayı bana biraz popülarite kazandırdı. Artık tanınıyor seviliyordum. Ama işler hep güzel gitmeyecekti ...