özür dilemek

Az önce yemek yedim, son bir kaç gündür olduğu gibi lokmalar inmedi boğazımdan aşağıya, yiyemedim doğru düzgün. Ancak bedenimi ayakta tutabilecek kadar yiyebiliyorum o da midemi allak bullak ediyor zaten. Annem babam görüp ne oldu diyorlar ama yüzüm tutmuyor, yanlarında o kadar ağladıktan sonra şimdi onun yüzünden diyemiyorum. Odama geliyorum, seninle seviştiğimiz yatak işte orda duruyor, sanki hâlâ ordaymışsın gibi çekingen çekingen yaklaşıp yere oturuyor, ne yapacağımı bilmeden sadece duruyorum. Kendime anlam veremiyorum. Sağa sola içim yanarak gülümsüyorum. En son ne zaman gerçekten güldüm hatırlamıyorum. Yanımdaki üç dört defter sana yazdıklarımla dolu. Açıp bakayım diyorum sonra her sayfada mürekkebi bulandırmış gözyaşlarını görünce korkup kapatıyorum hepsini. Bayağı oldu yazmayalı. Kendimi bu duruma koyacak ne yaptım, kimin ahını aldım da acısı çıkıyor bilmiyorum. Öyle güvendim ki sana, sırtımı dönüp gözlerimi kapadım hep orda olacağına güvenerek. Şu an kursağımdaki yumru hatırlatıyor bana ağzımı açıp tek kelime etmemem gerektiğini. Ağlıyorum yoksa biliyor musun? Hiçbir şeye ağlamayan ben çocuk gibi ağlıyorum. Bu sene ben buraya gelmeden önceki buluşmamız geldi aklıma. Sonuncusu. Okulun bahçesinde oturmuştuk sen eve gitmeden. Sen gittikten sonra sabahladım orda, sabahlara kadar kendimi susturamadım. Ne yaptım bilmiyorum ama özür dilerim. Bizi bu duruma koyacak bir şeyi ben yaptıysam özür dilerim. Affetme beni bunun için, birlikte olmayalım yine. Değiştin çünkü bunu kendi gözümle görmek bana hayatım boyunca en çok acı veren şeylerden biri oldu. Kabullenemem biliyorum ama birlikte olmayalım yine. Belki dışarda çiftleri görür üzülürüm, gittiğimiz yerlere gider içerim, seviştiğimiz yerlerde oturur uzun uzun iç çekerim ama kimseye bakmam, acımı başka bedenlerde dindirmeye çalışmam, senden başkasının asla olmam. Sen bir devirdin hayatımda. Sabah uyanmamın sebebi bile sana kavuşmak olurdu. içimde ikinci bir kişilik var şimdilerde. Deliriyor muyum hastalık mı bilmiyorum. Kendi kendime konuşuyorum bazen metroda otobüste sesli kendime cevap veriyorum, tartışıyorum bazen. Önceden bu kadar değildi bu şimdilerde çoğaldı sanırım. Hayır. Şimdilerde çoğaldı. Senden nefret etmek istiyorum. O kadar söylemek istediğim şey var ki ne hepsi aklıma geliyor ne de hepsini birbirine bağlayabiliyorum. Senden nefret etmek istiyorum. Ediyorum da sevdiğim kadar. Ama sadece katıksız nefret istiyorum çünkü gözlerine bakınca yine acır, üzülürüm biliyorum, gözüme baka baka yalan söyle yine inanırım ben. Bilmiyorum ilerde ne olacak ama sen kararını çoktan vermişsin bile. Öyle bi canım yanıyor ki. Bunları başkalarıyla yaşayacağını düşünmek. Binbir türlü derdim var şu an, geldi mi hepsi birden geliyor zaten. Ama sen insafsızca beni bu duruma koyarken, ben senden özür dilerim. Çok üzgünüm. Her ne halt ettiysem üzgünüm.