YAPMAK

erteleme hastalığı olanların "yapma" kavrdıbını sevmediği doğru değildir. onlar takvimlerinin her bir günündeki bir tuğlaya bakar ve "mükemmel, bu iş eğlenceli olacak." derler. işte bu yüzden ne zaman işin başına oturup o günlük işi bitirişlerini hayal etseler, o hayalin içine asla safa pekekenti maymunu katmazlar. görünüşe göre erteleme hastalığı olanların gelecek planlarında bu maymun asla yer almıyor beyler.

fakat 'o an' geldiğinde, işe gerçekten başlama anı, erteleme hastalığı olanlar, bu hastalığa sahip olanların en iyi yaptığı işi yaparlar: maymunun kontrolü ele geçirip her şeyi berbat etmesine izin vermek.

ve daha önce tüm başarımların en küçük birimlerine yani brer tuğla koymaya dayandığını saptamış olsak da, görünüşe göre işin can alıcı zorluğunu göz ardı ettik. Hadi şimdi 'bir tuğla koymanın' spesifik zorluğunu inceleyelim:




tabloda, her ne zaman olursa olsun bir işe başlamanın zorluğundan bahsediliyor. bu iş ister bir powerpoint sunusu hazırlamak olsun, ister bir müzik aleti pratiği yahut herhangi başka bir şey. kritik giriş sizin bir işe resmi olarak başladığınız andır(yerdir). kara orman ise işin yapılış sürecidir, bitirdiğinizdeyse mutlu lunaparkla ödüllendirilirsiniz, tatmin olduğunuz ve boş zamanın tatmin edici ve kazanmış olduğu yer ile. çünkü az önce zor bir şy başardınız. bazense yaptığınız işe olağanüstü odaklanmış bir hale gelirsiniz ve burada da 'akış' dediğimiz yere girmiş olursunuz, kendinizi kaptırmış bir şekilde çalışmaya daldığınız bu tür anlarda zaman olgusunu kaybedersiniz.

bu durumlar aşağı yukarı şöyledir:




oldukça basit görünüyor, değil mi?