*
dayağı kardeşinden yediğimi öğrenen Eylül her hangi bir tepki vermezken,
neden adını söylediğimde hıçkırarak ağlıyordu.
yanlış olan neydi.
yine beyin amcıklaması geçiriyordum.
zaten kafama aldığım darbelerden dolayı sağlıklı düşünemezken bir de Eylül'ün böylesine ağlaması resmen felç sebebiydi.
yaklaşık 2 dk boyunca hiç bir şey diyemedim.
"kardeşi Emre'nin beni dövmüş olması" tamam yanlıştı ama,
bu kadar ağlanacak bi şey de değildi ki amk.
-sakin ol. diyerek yerimden kalkmaya çalıştım.
dayanamayarak yanıma geldi.
bi şey söylemeden kalkmama engel oldu.
beni geri yatırdı.
öylece başımda duruyordu.
bişeyler söyleniyordu.
dudaklarını okumaya çalıştım
-allah belanı versin. diyordu.
-Eylül iyi misin? diye sordum.
-Özür dilerim, benim gitmem lazım. dedi.
tekrar kapıya yönelmişti ki.
"ahhh" dedim bi yerim ağrıyormuş gibi.
bi yerim değil zaten her yerim ağrıyordu ama, bağıracak kadar da değildim.
ama işe yaramıştı.
Eylül 2. kez kapıdan döndü.
yanımdaki koltuk dururken yatağın kenarına oturdu.
resmen rolleri değişmiştik.
-Eylül ne oldu, iyi misin? diye tekrarladım sorumu.
ağlaması durmuştu ama gözleri hala ıslaktı.
bir an, yanıma oturmasında da cesaret alarak göz yaşlarını silmek istesem de kolumu kaldıracak dermanım bile yoktu.
vazgeçtim.
az önce benim yaşadığım patlamayı o da yaşamasın diye 3.yü zorlamadım.
çünkü Eylül bana aynı şekilde bağırsa ben emindim ki kaldıramazdım.
ısrar etmedim.
anlatacağı varsa zaten anlatır dedim kendi kendime.
sustum, ama bu sefer çok derin sustum.
odadaki saate baktığımda saat 11'e geliyordu.
Eylül hiç bişey demeden öylece oturuyordu.
bazen yanımdan kalkıyor, yandaki koltuğa oturuyor bazen de bi 15-20 dk kayboluyor sonra geri geliyordu.
muhtemelen ablama bakmaya gidiyordu.
"ters bi şey olsa söylerdi zaten" diyerek yine sustum, yine sustum.
onun konuşmasını bekliyordum.