Alt metin okumaktan böyle metinlere hasret kaldık.
peki bu terk ediş kendini, kaç gülümseme daha kaldırır. sahi kaç kişi gömülür üst üste bir bedene. bu renkli pabuçlar, soluk kazaklar ne çok benziyor cenaze elbiselerine. hüzün her şeyi hafifleten büyülü bir kelime gibi sanki. öfkeden kaçanların, kedere tutulanların limanı var bir yerlerde.

bilinmeze terk etti insan, iradesini. kutsallarla, tabularla sınırlandırdı doymak bilmeyen benliğini. ahlak denen bataklıkta çoktan kayboldu ruhlarımızın inceliği. gelenekler, töreler, dinler milliyetler nasıl da çamur gibi vıcık vıcık sözcükler.

oysa durup soluklanmak diye bir seçenek hep vardı. vazgeçme erdemi hep yanı başında duruyordu çevresindeki sirke gülüp geçmekten başka çaresi kalmamış soytarılar için bile. en azından içli bir çığlık saldı rüzgarlara cesurlar ve her çığlık biraz daha anlamsızlaştı