*
tam hareket etmiştim ki.
-durrrrr. dedi alzaymır amca.
panikle frene bastım.
-noldu amca, hayırdır? diyerek arkamı döndüm.
amca haddidden fazla telaşlı görünüyordu.
kendi çapında hızlı hareketlerle kapıyı açtı.
binaya doğru yürüyordu.
arkasından indim merak edip.
amca koşuyordu ama yürüyerek yetiştim arkasından.
-amca bi şey mi oldu. dedim
-karışma sen. diye tersledi beni.
ama neredeyse koşmaya çalıştığı için sendeleye sendeleye yürüyordu.
düşmesinden korktuğum için girdim koluna.
sert sert baksa da bi şey demedi.
beraberce girdik açık olan binanın kapısından.
binada asansör yoktu.
amca merdivenlere yöneldi.
içimden "düz yolda zor yürüyen adam merdivenleri nasıl çıkacak acaba" diye geçirdim ama amca ilk adımıyla züt etti beni.
sanki bi yere yetişmeye çalışır gibi tırmanıyordu merdivenleri.
dönerli merdiven olduğu için yan yana yürümemiz zor olduğundan çıktım kolundan ama yine de ne olur ne olmaz diyerekten bi elim amcadaydı hala.
1. katı çıkmıştık.
"inşallah bu kattadır evi" desem de amca hiç durmadan 2. katın merdivenlerine yöneldi.
aynı tempoyla yürüyorduk.
2. katın merdivenleri çıkmaya başladık.
amca her bir adımda daha zor nefes alıyordu.
2. katın merdivenleri bitmek üzereydi ki nefes alamaz hale geldi.
"evi belki bu kattadır" diyerekten ses etmedim yine,
ama amca 3. katın merdivenlerine yöneldi.
amca bu tempoyla bi kat daha çıkarsa yığılıp kalırdı.
-amca bi şey falan alacaksan yukardan ben alayım müsade et. dedim
yine ters tes baktı.
-necati amca inat etme de söyle, ne diye çıkıyoruz yukarı. dedim
"adımı nerden biliyorsun" der gibi ters ters bakarak durdu.
ama bu sefer harbiden çok sert bakıyordu.
tırsmıştım.
kızmak için durmuş olsa da en azından durup dinlendiği için sevinmiştim içten içe.
aradan çok kısa süre geçmiş, daha nefes alış verişi bile düzelmemişti ki 3. katın merdivenlerini çıkmaya başlamıştık.
"kaç katlı bu dıbına koduğumun binası" diye geçirdim içimden.
zor da olsa 3. katı da çıkmıştık.
-amca inat etme de söye, ne yapılacaksa ben yapayım, çok yoruldun. dedim
-olmaz. dedi
-bu mahallenin çocuğuyum ben de, zarar gelmez benden sana, güvenebilirsin. dedim
-ben güveririm de karım gelir de seni evde görürse korkar. dedi
çok şaşırmıştım ama "karım" diyince susmuştum.
derken 4. katı da çıktık daha zor da olsa.
ev bu katta da değildi.
"ebenin amı" dedim sinirlenerek içimden.
5. kata doğru çıkıyorduk.
ama ben bile yorulmuşken alzaymır amcanın yığılıp kalmaması mucizeydi resmen.
merdivenlerin yarısındaydık ki