*
önce ben sonra cemil usta indik arabadan.
ablamı da evini son kez ziyaret etmesi için indirdik arabadan.
açık olan kapıdan içeri girdik ablamla beraber.
salonun orta yerine bıraktık ablamı, insanlar içeri doluşmaya ağıtların sesi yükselmeye başlamıştı.
annemi de içeri geçirdiler.
ablamın yanında diz çöktü annem, ablama sarılmaya çalıştı.
"günah" diyerek tuttular annemi.
nesi günahtı ki, insanın en sevdiğine son bir kez sarılacak olması mı.
ben daha fazla dayanamadım ve çıktım dışarı.
kalabalığın arasında tıpkı ben gibi bakan ama ağlamaktan kıpkırmızı olan gözleri gördüm.
elleri kelepçeliydi ve yanında bir asker vardı.
o da çok kötü görünüyordu.
yıllar sonra ilk defa görüyordum abimi.
istemsizce yanına gittim, kelepçeli ellerini havaya kaldırarak kafamın üstünden geçirdi ve sarıldı bana.
özlemle ve acıyla ben de sarıldım abime.
o ağladı, ben sustum yine.
babamla selim de dışarı çıktılar.
ne onlar bi kelime etti ne de ben, resmen gözlerimizle konuştuk.
yaklaşık 1 saat sonra ablamı geldiği arabaya tekrar bindirip mezarlığa gidecek ve onu orda bırakıp gelecektik.
nasıl yapacaktık bilmiyordum ama yapacaktık işte.
o an insanın tek istediği şey ne oluyor, ne için yalvarıyor biliyor musunuz beyler,
siz hiç bilmeyin, ben çok iyi biliyorum, söyleyeyim,
"allahım çabuk geçsin zaman da çabuk unutayım bu acıyı" diyor insan.
beni gören herkes "başın sağolsun ömer" diyordu.
sadece başımla "eyvallah" diyebildim cevap olarak.
ablamın nasıl öldüğünü yarım yamalak birbirlerine anlatan ve "vahh vahhh" çeken teyzelerin sesi bana kadar geliyordu.
o an onlardan nefret etsem de yapacak bir şey yoktu,
usulca uzaklaştım aralarından.
çadırın arka tarafında yüzünü kapatmış ağlayan kızı gördüm.
onu tanımam için yüzünü görmeme gerek yoktu, saçları zaten kendini ele veriyordu.
yanına gittim yavaşça.
-eylül. dedim omzuna dokunarak.
kafasını yukarı kaldırdı oturduğu yerden.
onun da gözleri kıpkırmızıydı.
ayağa kalktı sonra, o da sarıldı bana.
en sağlamı da bu olmuştu.
bi nebze de olsa iyi gelmişti.
-saol. dedim
daha sıkı sarıldı.
-ağlama. dedim
cevap vermedi, hala için için ağlıyordu.
ellerimle sildim gözyaşlarını.
ailem dışında bir tek eylül demedi o samimiyetsiz "başın sağolsun" kelimelerini.
çünkü canımın ne kadar yandığını, ablama ne kadar taptığımı çok iyi biliyordu eylül.
az önce oturduğu sandalyenin yanındaki kaldırıma oturup hiç konuşmadan beraber yaşadık aynı acıyı.
derken 1 saat de geçti.
bi hareketlenme oldu evin önünde, annemin ağıtları arasından ablamı çıkarttılar dışarı ve cenaze arabasına bindirdiler geri. bu sefer cenaze arabasına babam ve selim binmişti.
cemil usta yanımıza gelerek beni ve eylül'ü aldı ve rüstem abinin arabasına bindirdi.