*
aysel le konuşmak her ne kadar iyi gelse de olanları her anlattığımda tekrar tekrar yaşıyordum zaten hiç aklımdan çıkmayan olayları.
engel olamadım.
bi damla yaş süzüldü gözlerimden.
benden akan gözyaşına aysel'inkiler eşlik etti bir süre sonra.
o an o kadar güçsüz ve çarersizdim ki beyler..
anlatamam..
yediremiyordum olanları.
hazmedemiyordum.
aysel başımdan tutup göğsüne yatırdı beni.
ama en ufak art niyeti olmadığına adım kadar emindim.
onun yerinde o değil de ceyda olsaydı gözümün yaşına bakmaz, oracıkta giberdi belki beni,
bu fırsatı kaçırmazdı,
ama aysel yapmazdı,
yapmayacağını bildiğim için gelmiştim ya ona zaten.
dostça sarıldı bana.
sarılmak..
güç verirmiş insana..
güç vererek sarıldı aysel de bana.
omzunda ağladım aysel'in.
hıçkıra hıçkıra ağladım.
aysel'le beraber ağladım.
kız gibi ağladım beyler.
utana utana ağladım.
duramadım, durduramadım.
aktı, gitti ve kayboldu gözümden akan yaşlar eylül'le yaşanacak o güzel günler gibi.
engel olamadım.
engel olmadı aysel.
ama biliyor musunuz çok iyi gelmişti,
rahatlamıştım.
bi yarım saat sonra geldim kendime.
-aç mısın. dedi aysel.
deli gibi açtım ama ne yemek yiyecek ne de açlığı düşünecek halim vardı.
-değilim. desem de inanmadı aysel.
önceden yapmış olduğu pilavı ve bezelyeyi çıkarttı dolaptan.
ısıtıp masaya getirdi.
aysel'in ısrarıyla oturdum masaya.
ucun ucun yedim yemeklerden.
pilav en az benim yaptığım kadar güzel olmuştu.
tane taneydi.
eylül'ün lapa pilavı gibi değildi.
ama o lapa pilavı yemek için neler vermezdim ki.
tıpkı bu pilav gibi daha bir çok şey uzun süre eylül'ü hatırlatacaktı bana.
içimde kocaman bir boşluk oluşturacaktı.
ama yapacak bi şey yoktu.
ablamın yokluğuna bile alışan ben buna da alışırdım elbet.
eylül de ölmüştü bir nevi.
gömmemiştik ama ölmüştü işte..
biraz sonra aysel'in telefonu çaldı.
-eylül arıyor, ne diyim. dedi heyecanla.
-benden bahsetme, görmedin beni, ama normal konuş olur mu, üzme onu. dedim hala aptal gibi eylül'ü düşünerek.
"peki" dercesine başıyla onayladı beni ve açtı telefonu.