kollarım ayaklarım bedenim hiçbir yerim hareket etmiyordu. göğsümün üstüne öyle bir oturmuştu ki ağırlığı bir taraftan eliyle ağzımı kapaması bir taraftan mahvetmişti beni. aklıma dua okumak geldi. bu sefer başarabilirdim. ama öyle kolay olmuyordu. derler ya ölüm anı herkes kelimeyi şehadet getiremez, beceremez. aynen öyle işte. bildiğim sure birbirine karışmıştı. bırak sureyi, besmeleyi bile çekemedim. sonunda gözümü kapadım. kadının tıslamasını duyuyor, vücudunu hissediyordum. burnumdan zor da olsa derin bir nefes aldım. tek seferde kelimeyi şehadet getirdim. sağ parmaklarım açılmıştı. bir an ağzımdan nefes alabildim ama yine tıkandı. ağırlık sanki biraz üstümden kalkmıştı. artık ölüm korkusu dayanınca besmeleyle bildiğim en iyi sureyi fatihayı okudum. ağzım tamamen açılmış vücudum rahatlamıştı. kadın ise tekrar sise dönüşmüştü. ama odanın içinden çıkmaya niyeti yoktu. son kez tüm dikkatimle bu sefer bağırarak ayetel kürsi'yi okudum. sis yavaşça banyonun altına kaçışırken kadının gülerek attığı çığlığı duydum. çığlığın arasında bir cümle haykırmıştı ve o söylediği söz o ana kadar tüm yaşadıklarımdan daha korkunçtu. "okuduğun dualar seni kurtarmayacak". oda tekrar karanlığa büründü.