Eğer vefat ettiyse, o zaman vefanın gereğini yapalım, hatırasına sahip çıkalım ve saygı gösterelim.
Seven vefat eden sevdiğini ne kadar severse sevsin kendisi bu dünyada oldukça ve nefes almaya devam ettikçe, insana verilmiş en büyük hediyelerden biri olan "unutma" nimeti ile o sevdiğini unutmamış olsa da ayrılığın ilk günlerindeki acıyı artık duymaz, yine insanın ihtiyacı olan sevme sevilme hisleri yeni birinde yeşerirken ardından ağladığı sevdiği her akılna geldiğinde hayırla yad eder.
Kendimizi asıl avutacağımız şey ise (eğer ateist değilsen) ölümün aslında bir son değil de sonsuzluğun başlangıcının giriş kapısı olduğuna ve bir gün sonsuzlukta sevdiğimize kavuşacağımıza inancımızdır. (eğer ateist isen zaten ne yaşarsan bu dünyadan gidene kadar değil mi? Üzül ve unutunca hayatını yaşamana bak nede olsa ne yaşarsan kârdır(!).)