Bende malatyadaydım. Çarşıda biraz dolaşıp orduevine dönüyordum. Saat gece 11 falan. Kapalı bir dükkanın önünde karanlıkta bir şey var. Biraz yaklaştım aynı dediğin gibi 70in üstünde bi dayı. Yanında ufak bi koli elinde de bi çorap var. Sesi çıkmıyor. Öyle bekliyor kendisini farketmeyen gelip geçen insanlara bakıyor. Hava da soğuktı. Yanında geldim dayı selamun aleyküm dedim. Aleyküm selam dedi. Türkçesi çok az. Kürtçesi vardı biraz arapça. Ne vakittir burdasın dedim. Sabahtan beri dedi gırtlaktan hafif kısık sesiyle. Dayım yorulmadın mı dedim. Kafasını iki yana salladı. Ekmek derdi dedi. Az olan türkçesiyle biraz da benim arapça kürtçemle sohbet ettik. Milletin ilgisini çekti yavaş yavaş. Orta yaşlı bi adamla 2 üniversiteli genç aldı. Ailen yok mu dedim. Hanımı göçüp gitmiş bu dünyadan . Kızı almanyadaymış yıllardır görmemiş. Bir oğlumda şehit oldu dedi. Gözleri doldu hafif. Sen ne iş yaparsın dedi. Subayım dedim. Ağladı o koca adam sarıldı boynuma. Oğluna benzetmiş. Bende sarıldım üzilme dayım dedim. Evin var mı dedim. Var dedi. zütüreyim seni saat geç oldu dedim. Yok zagmet etme falan aldım koliyi gittik evine. Malatyanın dış mahallelerinde tek katlı bir ev. Gecekondu değildi. içeri aldı . Evi tertemiz. Düzenli. Fazla da eşyası yok zaten sadece anılar. Çay varmış çay koydu. Hem içtik hem sohbet wttik. Konuşmasak bile anlıyorduk birbirimizi .ben gideyim artık dedim. Bırakmayacaktı . Cebimde ne varsa verdim 3 çift de çorap aldım gururu kırılmasın diye. Bi daha sarıldı. Babamdan görmedim ben o şevkati. Malatyadayken sık sık uğradım yanına. Böyle insanlar olmasa yiyip içip sıçan çalışan yaratıklardan başka bir şey değiliz. Son gittiğimde rahmetli olduğunu öğrendim. Allah rahmet eylesin . Kızını aramışlar baban öldü demişler çıkıp gelmemiş. Yalnız bir şekilde ölmüş. Hanımının yanına gitti . Hala düşünüyorum. Elimizdekileri ne kadar hakediyoruz?