Üniversite sınavı sonrasıydı, lise dönemi boyunca ailemin ve hocalarımın çalış yoksa işsiz kalırsın uyarılarını giblememiş sonuçların gelmesiyle de pişmanliktan depresyona girmiştim. Kendim ettim kendim bulmuştum amk, etrafta suçlayacak kimse de yoktu. Kardeşim bana nazaran daha iyi ortalamalar getiriyor abimse babamın yokluğunu doldurmak için sabahlara kadar direksiyon sallıyordu,onu her sabah yatağinda ağzı açık kalmış uyurken gördükçe daha da kendimden nefret eder olmuştum. Artık abim işteyken vicdan azabindan uyuyamıyor,o gelince ben de bi tak yapmışım gibi ondan gec uyanıyordum. Gözlerimin altı mor yüzümse bem beyazdı.Bir sabah, yine abimi bekliyorum, geliş saati 2 saat gecikmiş ve annemlerin kalkmasına az kalmıştı.