part 104

Dönüp arkama baktım. Sibel picamalarıyla ve terlikleriyle binanın çıkış kapısının önünde duruyordu. Herşey taka sarmıştı sanki. Sibel sinirliydi. Esraya baktım. Esra başını yere eğdi.

- Esra benimle gel.

Esrayla beraber Sibelin yanına gittik. Sibel kızgın kızgın Esraya bakıyordu. Sanki bıraksalar doğrayacaktı Esrayı.

Sibel: ne istiyorsun hala? Ne olmasını istiyorsun ha?

Esra ağlamaya başladı yine.

- sevgilim?

Sibel: sevgilim deme bana. Uyuyorum yoksun. Uyanıyorum yoksun. Böyle mi seviyorsun ha beni. Bumu senin adamlığın, bu mu senin aşkın?

- Sibel iki dakika dur dinle.

Sibel: dinleyecek ne var Manco?

Birbirimize bağırmaya başlıyorduk. Sibelde ağlamak üzereydi. Esranın hıçkırıklarla karışık ağlaması devam ediyordu.

- sandığın gibi birşey yok.

Sibel: Neymiş o olmayan Manco. Tam sahiplenildiğimi düşünüyorum. Tam herşey yoluna giriyor bir bakıyorum bir yandan bu huur çıkıyor. Hadi çıkmasını da geçtim o her ortaya çıktığında seni onun yanında buluyorum. Kendi yanıma değil. Ben bunu istemiyorum Manco.

Sibel ağlamaya başladı. Esranın kolundan tutup Sibele yaklaştırdım. Esranın boğazındaki morluğu gösterdim Sibele.

- bak görüyor musun? Ne yapmışlar kıza görüyor musun?

Sibelin ağlaması durdu. Sakinleşti biraz.

Sibel: kim yaptı bunu?

Esra: Yalçın.

Sibel: neden yaptı Esra sana bunu?

Esranın ağlaması arttı. Cevap vermedi. Sibel Esraya bir adım atıp sarıldı.

Sibel: Tamam canım, ağlama tamam.

- Yalçın şerefsizinin yanına gidiyorduk bizde.

Sibel: yetmedi mi Manco belaya karıştığın. Neyin peşindesin?

- Onların yaptığı az mı ha? Bunu onlara sormam lazım.

Sibel: bende sizle geliyorum.