Aynı sokakta oturuyorduk, adı esrarengiz Herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi. Hepsi nedensiz, hepsi sebepsiz. Kirli sakalları vardı, kahverengi gözlüğü, kumraldı. Ben nefret ederdim ama mahallenin bütün kızları ona hayrandı.Bir gün onunla yolda karşılaştık, çok güzel bir yüzü vardı.O an kalbimi söküp atasım geldi, çünkü deli gönlüm o an onun aşkıyla alevlendi. Artık uyumak yerine sürekli onun evini izliyordum. Onunla karşılaşabilmek için akşam saatlerce kapılarda duruyordum. Bir akşam onu yolda gördüm, bi dakika bakarmısın dedim. Acelem var küçüğüm dedi. Sanki bana aramızdaki yaş farkını hatırlattı. Eve gidip ağladım. Ertesi gün eve girdiğini gördüm. Hemen gittim ve kapıyı çaldım Açtı, ne var küçüğüm dedi. Adımı bile söyleyemedim, sadece seni seviyorum dedim. Gülümsedi cevap bile vermedi, evet dedim. Ne evet dedi, konuşmadım ve koşarak dışarı çıktım. Daha sonrada bir ay boyunca evden çıkmadım. Bir gün arkadaşlarla evde otururken, mahalleye sirenler içinde bir ambulans geldi. O günü hiç unutmam, ambulanstan alel acele inenler hızla onun evine girdi. Bütün mahalle aşağı indik ve seyre daldık. Bir kaç dakika sonra onu sedyeyle dışarı çıkardılar. Önümden geçerken ben de seni küçüğüm dedi ve gözleini yumdu. Donup kaldım çünkü herkes bana bakıyordu. Eve doğru koşmaya başladım, göz yaşlarım durmadan akıyordu. Eve vardım, annemler ondan bahsediyordu. Ailesi yokmus, kendi gayretiyle bu yaşa gelmis, okumuş. Sevdiği bir kız varmış, ailesi vermeyince kız kaçmış. Ama kaçtığı gün ölmüş Bir süre sonra yine sevmiş, ama ne yazık o da ölmüş. Kimi sevdiyse ölüm ayırmış, sanki onun sevgisi azrailin ölüm fermanıymış. Bazen hiç nedensiz, durup dururken ağlıyormuş. Uyurken baş ucunda bir kağıt, bir kalem, birde fotoğraf duruyormuş. Bir an önce ölebilmek için sanki dua ediyormuşintihar edip hastaneyi aramış. Polisler evinin duvarında küçüğüm yazısını bulmuşlar. Küçüğüm sende ölme yazıyormuş.
Hikâye bana ait değildir...