Bugün 5. sınıfa giden komşunun oğlunun bigibletini aldım. Asosyal yaşantıyı bir yere bırakıp az insan yüzü göreyim dedim. 21 vites siyah üstünda yapıştırmaları olan kendini belli edecek şıklıkta bir bigiblet.

Yaklaşık 20 dakika bigibletle dolandıktan sonra bigibleti yerine koymak için binanın önüne geldim. Hafif kırık ince bi ses tonuyla bir çocuk "abi o yavuzun bigibleti değil mi?" diye seslendi. Evet dedim. Çok güzel değilmi abi dedi. Bişe demedim beyler bana çok güzel değilmi derken kendi bigibletinin üstündeydi ve kendisininki ta babasının bigibletiymiş.

Gel abi dedi biraz yarış yapalım seninle. Gittim peşinden sürekli konuşuyodu bişeler bende öylece dinliyordum. Biraz daha konuştuktan sonra bigibletleri bir kenara çektik yoruldum abi dedi biraz dinlenelim. Tamam dedim.

Yavuz ne kadar iyi dedi kardeşininde kendisininde tabletleri var. Evlerine gittim birgün çok güzeldi temizdi koskocamdı dedi. Benim hiç olmadı öyle şeylerim dedi. Ben üzüldüm biraz olsun dedim bak seninde var bigibletin ne olcak tabletinde olur elbet.

Çocuk olmaz dedi. Ama nasıl bir ses tonu beyler yıkıldım resmen gözlerim doldu. Babamın bir sürü borcu varmış arabayı satacakmış annemle konuşurken duydum dedi. Birşey isteyemem babamdan dedi. Arabayı satınca hiç para kalırmı acaba dedi. Tablet alırmı bana babam?

Benim annemle babam çalışıyorlar hep zaten birtek akşamları onları görebiliyorum dedi. Bu kelimeden sonra kendimi gördüm çocukta 5 yaşımdan bu yana evde tekimdir kimse yoktur akşam eve gelince görürüm.

Sonra kalktık kapının önüne geldik arabalarını gösterdi. Babamın 10 milyar borcu varmış satcak bunu dedi üstüne kalırsada ben istiyicem ondan tablet dedi. Araba doğandı beyler azıcık anlayanlar olursa en iyisi bile 10 milyar etmez. Ben iyice bi kötü oldum.

Sen düşünme bunları dedim. Zaten başka çare yok dedi çocuk bişey anlamadım. Ne çaresi dedim bende çalışıcam abi dedi. Kilitlendim 5. sınıfa geçen bir çocuk 50 yaşında gibi anlattı bunları bana.

Çocuğun ismini bile soramadım gitti sonra eğlencene bak abi dedi. Hayat güzel...