biliyorum bazı yaşadıklarımız sadece filmlerde olan türden ama kurban olduğum yaşatıyor işte..
neyse panpalar ogün öyle saatlerce aynı yerde dolanıp durduk sanki ikimizde birer ufak çocuk olmuştuk, o güldükçe ben gülüyor ben güldükçede o gülüyordu.. onun hep gülmesini istiyordum artık orda burda gezmektense daha eğlenceli bir aktivetimiz vardı hergün bir kaç saat birlikte bigiblete biniyorduk, bunu alışkanlık haline getirmiştik.. babanneside duygunun bukadar mutlu olduğunu gördükçe o yaşlı kadının yüzünde güller açıyordu sanki.. bu insanlar normal değildi, zorluğa karşı hep sımsıkı sarılmış hiç birbirlerini bırakmamış gerçekten bardağa dolu tarafına bakmasını bilen insanlardı.. beyler şuan gözlerim doldu benimde yıllar sonra tekrar aklıma geldi bunlar size günlükten bir alıntı yapacam;

25Nisan 2010
ilk kez birisiyle bukadar mutluyum, onun yeri en az babaannem kadar ap ayrı. Ya ona birşey olursa ben naparım bilmiyorum, onsuz yaşayabilirmiyim ki? Hayır ama biliyorum ona hiç birşey olmayacak babaannemle ikisini koruyorlar biliyorum ben... Babamda annemde izliyor bu mutluluğumuzu seziyorlar. iyiki karşıma çıkardın onu teşekkürler.
beyler bu alıntı tamamen duygunun günlüğünden alıntıydı şuan ben bile ağlıyorum inanın ki..
kız bilmiyor ki annesinin onu terkettiğini öldü sanıyormuş küçüklüğünden beri..

soranlar için şöyle diyeyim toplam bir 6-7 senelik aşk hikayesi bu tamamen gerçek ve yaşanmış, günlüğün ne için bende olduğunu kimseye söyleyemem şuanda fakat diğer enterylerde belirticem ne olup bittiğini

ben bi elimi yüzümü yıkayım geliyorum panpalar..