Yolun ortasında ayaklarım durdu. Gitmeye çalıştım olmadı. Sanki bedenim diğer yarısına dönmek istiyordu. Geri dön! Yolun orası değil, sevgin herseye değer! Ne olursa olsun, kimler ne yaparsa yapsın ona sahip çık! içimde bu sözler yankılaniyordu. Dayanamadım.Arkami döndüm, beni izliyordu. Yürüyerek yanına gittim.
-Seni o kadar seviyorum ki,kokunu, tenini,gözlerini, dudaklarını,
Görmediğim her an,her saniye okadar özlüyorum ki keşke her an yanımda olsan
+Bırak o zaman. Direnme... Kendini bana bırak, bırak da mutlu olalım. Lütfen,bana karşı böyle direnme.
Gözlerine baktım, gözlerinden Yaş gelmeye başlamıştı. Kendini kucağıma bıraktı.O kadar özlemişim ki,o kadar sevmişim ki sıcacık teni, dudakları herşeyimdi.O benim nefesim di beyler. Sevdiğiniz kadınla sarildiginizi,onu optugunuzu düşünün. Beni eminim çok iyi Anlarsıniz.
Alnından öptüm.
-Artık söz, uzak olmak yok artık. Evlenicem kiz seninle evlenincem ulan.Sen benim kadınımsın her şeye rağmen,her ne olursa benimsin. Benim hatamdi, seni koruyamadim.Özür dilerım
Hicbirsey demedi. Sarıldı.Ama birseyler mirildandi. Duyamadim,üstüne gitmedim.
(Beyler biliyorum,ne biçim adamsın öyle kızla evlenilirmi. Seni o kadar aldattı,ne biçim bir alagavatsin falan diceksiniz, Haklısınız.Ama sizler de sevdiniz. Sevdiğim kadın di,herşeyim di yani. Yapamadım,affettim.)
Evine bıraktım.Bu Sefer izledim,eve çıkana kadar baktım. Mutluydum.Eve dogru gittim. Girdim yatağa, evlenicektim beyler, aklımda ailesi ile tanismak vardı.O benimkilerle tanışmıştı. Babası aslında çok iyi bir insan di ama tepkisi ne olurdu bilemezdim. Günlerdir antremana gitmemistim.3 gün sonra önemli maç vardı. Kondisyonumu arttırmam lazımdı. Sabah kalktım 5 km ye koştum