Aksam aradılar. Adam yaşıyormuş. Tebrik ettiler. Başkan falan aradı, zaman gazetesine falan çıkmıştım. Yani kahraman olmuştum.Ama benim için önemi yoktu. Olay o kadar da abartılmadı zaten. Maçlar falan gene hayat normal seyrinde devam ediyordu.LYS sınavı gelmişti. Kimsenin benden beklentisi yoktu. Acikcasi ben bile kendimden bişey beklemiyordum. Girdim sınava. Sınavdan çıktığımda hala olayın şoku altındaydım.Çünkü sınav çok kolaydı, yada bana öyle gelmişti. Hickimseyr birsey söylemedim. Yapamadım falan dedim geçistirdim.Bi kaç hafta sonra açıklandı sınav. Evet istanbul Üniversitesi hukuk bölümüne gireebiliyordum. Babamlara söyledim. Benden daha çok şaşırdılar. Adam durdu bana baktı.Şimdi hayatım daha da zorlaşıyordu. Okuyacakmiydim,yoksa futbolcu olarak devam mı edecektim? Hayatım gene karışmaya başlamıştı. Kime söylediysem inanmadı, rana bile inanmadı.Ama görünce sonuçları,en çok o sevindi.Ben hukuk mu futbolculuk mu derken, Gereksiz bir maçta Aynı anda hem aşırt tendonlarim koptu, hemde iç bağlarım 3.derece yırtıldı. Doktor en az 1-2 sene yi alır. Döndüğünde bile eskisi kadar kuvvetli olman mümkün değil dedi. Sanki rabbim bana doğru yolu gösteriyordu.4 defa ameliyat oldum.ilk bir kaç hafta koltuk değneği ile yürüdüm.Kac defa rananin ağladığını görüp görmezden geldiğimi bilirim. Kız her dakka benim için ağlıyordu.Ama kim bilirdi hayatımızın bu kadar değişeceğini