truely true

hastalıklardan şikayetlerim git gide arttı seni son gördüğümden beri. oram buram ağrıyor. stres diye diye geçistirdiler ama artık daha büyük şehirde bakılmam gerektiğini söylemeleri korkuttu beni. sana belli etmezdim korkularımı ama en çok ölmekten korkarım ben.. en azından hayattan beklentilerimi almadan ölmekten... çok sevdiğim insanlara doyamadan ölmekten..

düşününce kader çizgimizin nerede biteceğinden habersiz olduğumuzu her şey ne kadar da anlamsız.. ne için varız diye sormadan edemiyorum.. yanında olmasını istediği insanların kalması için daha çok çaba sarf etmediğine üzülmez mi insan? kötü birşey öğrenirsem aklıma gelecek en büyük pişmanlığım olacağın için üzülür müydün? ya da bilmen gerekir mi onu bile bilmiyorum. boşluktayım, kararsızım, isteksizim...