kan ter içinde uyandım. süleyman yanımdaydı. çok şükür dedim içimden. yaşıyordu. ama rüya o kadar gerçekçiydi ki. hele o söz. bir rüyadan daha fazlasıydı. ayağa kalktım. bir şekilde bunun bir açıklaması vardı. öğlen 12'ye doğru kahvaltımızı yaptık. akif söze başlayan kişi oldu.
-şimdi ne yapacağız?
cevap verdim.
-memleketlerimize gidelim. belki olanları unuturuz.
ama onların bizi unutmaya niyeti yoktu.