-abi aklındaki tam olarak ne?
-bir kaç şüphelendiğim şey var ama yine de emin değilim. kendi yaşadıklarımdan dolayı sizi endişelendirmek istemiyorum.
-ne abi yaşadıkların?
-boşver. şimdi buradayım, sana inanıyorum. yardım edebilecek birisi varsa o da benim.
süleyman araya girdi.
-abi bize ne oldu? bu kadir ne tak yedi de bu haldeyiz?
-sizi efsunladı süleyman kardeş. öyle bir efsunladıki, ölmediğiniz her saniye acı ceken varlıklarla muhattap olacaksınız. ne zaman ölürsünüz o zaman onlar rahatlayacak. birbirlerinize zincirle bağlanmış gibisiniz.
-kimlerle abi? niye bağlıyız?
-asaflılarla. en azından gördüğümüz polis onlardandı.
-bu kadar eziyet altındalar onlar niye kadir'e saldırmıyor? bu işleri başımıza açan o!
tarık abi paketinden sigarasını çıkarıp yaktı.
-saldırmazlar, saldıramazlar çünkü onu görmediler. işte o gece çizdiği çember onun içindi. her varlık kendi dünyasında rahattır. diğer dünyaya geçtiğinde eziyet içinde yaşar. onları buraya çekti ki eziyet çeksinler.
-onlar buraya geldiklerinde acı içinde sadece bizi gördüler. ve bizi suçladılar diye tamamladı süleyman.
-öyle süleyman öyle. aç bir kurdu bir adamla aynı odaya salmış bu kadir. bu büyüyü en kolay bozacak kişi de o. ama görünüşe göre o da kayıp.
bu cümlenin bitişi ile süleymanla suratlarımızı yere eğdik. aklıma o an akif'in hali geldi. biz de öyle mi olacaktık?
belki de olacaktık.